یوسف کنعان چو به مصر آرمید

صیت وی از مصر به کنعان رسید

بود در آن غمکده یک دوستش

پر شدهٔ مغز وفا پوستش

ره به سوی مهر جمالش سپرد

آینه ای بهر ره آورد برد

یوسف از او کرد نهانی سوال

کای شده محرم به حریم وصال!

در طلبم رنج سفر برده ای

زین سفرم تحفه چه آورده ای؟

گفت: «به هر سو نظر انداختم

هیچ متاعی چو تو نشناختم

آینه ای بهر تو کردم به دست

پاک ز هر گونه غباری که هست

تا چو به آن دیدهٔ خود واکنی

صورت زیبات تماشا کنی

تحفه ای افزون ز لقای تو چیست؟

گر روی از جای، به جای تو کیست؟

نیست جهان را به صفای تو کس

غافل از این، تیره دلان اند و بس!»

جامی، ازین تیره دلان پیش باش!

صیقلی آینهٔ خویش باش

تا چو بتابی رخ ازین تیره جای

یوسف غیب تو شود رونمای